Waar ik het trotst op ben? Dat ik er in geslaagd ben om in maar liefst twintig landen door te dringen tot de pop-hitparade.'' Zeggen dat 1995 een goed jaar was voor Vanessa-Mae, is liegen. 1995 was een uit-zon-der-lijk jaar voor deze jonge violiste. Van totale onbekende groeide ze uit tot beroemd wereldburger. Via The violin player, een cd waarvoor ze haar klassieke viool inruilde voor een elektrische, haar symfonie-orkest opzij zette voor een rockband en de partituren met klassieke muziek verving door moderne pop-kreaties. Klassieke critici schreeuwden eerst moord en brand, vooral toen Mae op foto's verscheen met doorkijkjurkjes in de golven, maar zwegen later wijselijk, toen ze zagen dat Mae de wereld veroverde. Ook in België lukte het: The violin player ging hier al meer dan 32.000 keer over de toonbank.
 
,,Het blijft wonderlijk'', lacht Vanessa-Mae als we haar in het Maleisische Kuala Lumpur aan de telefoon krijgen, vlak voor ze naar Australië afreist. ,,Mijn viool brengt mij over heel de wereld. Ik kom net uit Taiwan, heb daar voor mensen gespeeld die nog nooit een vioolkoncert hadden meegemaakt. En dan zien ze een 17-jarig meisje op een elektrische viool tekeer gaan. Men zat er eerst biezonder onwennig bij in de zaal, maar op het eind stond iedereen toch mee te klappen en te vragen om meer. Dat zijn unieke momenten.''
 
Zo kan Vanessa-Mae - die met Thaïs en Chinees bloed in haar aderen in Singapore geboren werd en op haar vierde met haar ouders naar Londen verhuisde - er nog wel een paar opnoemen. ,,Tijdens de zomer heb ik in Zwitserland mijn allereerste rock-festival gedaan. Ik was doodsbang. Ik met mijn viool tussen al die rockgroepen. Ook daar heb ik het publiek echter voor mij kunnen winnen. Geweldig. Maar de ultieme beloning vind ik toch dat ik net genomineerd werd voor de Brit Awards, de Britse Grammy's. Als beste vrouwelijke artieste. Niet in de kategorie klassiek, maar wel bij de pop.''
 
Om te begrijpen hoe blij Mae met dit soort dingen kan zijn is het goed om te weten dat ze oorspronkelijk in de klassieke hoek zat. Ze raakte voor het eerst een viool aan op haar vijfde en was de jongste violiste om ooit vioolkoncerten van Tsjaikovski en Beethoven op plaat te zetten. Ze was voorbestemd voor een glansrijke klassieke carrière, ware het niet dat er van binnen een stemmetje steeds luider begon te spreken.
 
Verontwaardigd
 
,,Ook al zat ik in die klassieke wereld, toch kwam het kreatieve trekje in mij naar boven. Ik heb altijd de behoefte gevoeld om meerdere gebieden te verkennen. Ik hield als tiener net zo goed van Michael Jackson als van Mozart of Mendelsohn. En ik wilde de viool verder brengen dan wat er verwacht wordt van een klassiek violist. Ik wilde mensen van alle leeftijden laten zien dat een viool een verschrikkelijk veelzijdig instrument is dat in alle genres thuishoort.'' En dus kwam er The violin player waarop Vanessa-Mae net zo goed Toccata & fugue van Bach in een modern jasje stopt als met songschrijver Mike Batt (bekend van Bright eyes) nieuwe komposities brengt, met elektrische viool én rockband. Een marketing-kampagne opgezet door dezelfde man die de wereld eerder al Nigel Kennedy had gebracht, deed de rest. Via foto-sessies en op de maat van MTV gesneden video-clips werd de juiste doelgroep aangesproken. Met sukses. Al was de kritiek vaak niet mals. ,,In wezen stoorde me dat niet zo erg. Dat de klassieke critici in het begin verontwaardigd reageerden, was te begrijpen. Erger vind ik het als mensen je persoonlijk aanpakken. Ik probeer altijd zo vrolijk en vriendelijk mogelijk te zijn voor iedereen die ik te spreken krijg. Probeer met journalisten een leuke konversatie op te zetten. Eentje vond het echter nodig om me in zijn stuk met de grond gelijk te maken. Beschuldigde me er van dat ik niet ,,echt'' was. Dat ik mijn vriendelijkheid gehaald had uit het boek Hoe suksesvol te worden in één dag.'' Vanessa-Mae mag dan al de popmarkt voor zich gewonnen hebben, wie binnenkort naar één van haar beide Belgische koncerten zal gaan, zal zien dat ze ook plaats ruimt voor een luik klassieke muziek. Er daarbij zelfs niet voor terugschrikt om bij voorbeeld een niet zo voor de hand liggend stukje Shostakovitch te spelen. ,,Gelukkig staat mijn publiek daar voor open. De mensen die naar mijn koncerten komen zijn muziekfans. En ook al komen ze om zich te amuseren bij mijn popnummers, toch weten ze een stukje ernstige klassieke muziek ook te appreciëren. Dat ik daarbij soms opteer voor wat moeilijkere dingen, is bewust. Ik wil hen laten zien dat klassieke muziek niet per se saai en vervelend hoeft te zijn.
 
Niet dat ik hen wil opvoeden, maar als ik hen kan laten kennismaken met iets nieuws, is dat mooi meegenomen.''